Συνάντηση της ομάδας Ενουρανοίς με την Greenpeace για τα θέματα της Γεωμηχανικής και των Chemtrails.
Γράφει ο Γουέιν Χώλ
"Πήγα στα γραφεία της Greenpeace στην Αθήνα
και μίλησα με τον Τάκη Γρηγορίου, αρμόδιο για το θέμα των κλιματικών
αλλαγών. Του έδωσα το κείμενο της ιστοσελίδας ΕΝΟΥΡΑΝΟΙΣ "Μια δήλωση
σχετικά με την γεωμηχανική" και του ζήτησα να εντοπίσει τα σημεία που
διαφωνεί η Greenpeace, αν υπάρχουν, και μετά να γίνει τηλεοπτική συζήτηση με την ομάδα ΕΝΟΥΡΑΝΟΙΣ.
διαφωνεί η Greenpeace, αν υπάρχουν, και μετά να γίνει τηλεοπτική συζήτηση με την ομάδα ΕΝΟΥΡΑΝΟΙΣ.
Μου είπε ότι η Greenpeace
διαφωνεί κάθετα με τη γεωμηχανική. Απάντησα ότι το ξέρω και γι' αυτό
κρίνω ότι αξίζει να γίνει συζήτηση. Επίσης εξήγησα ότι μπορεί ένας λόγος
για το οποίο η Greenpeace δεν μοιράζεται τις απόψεις των ακτιβιστών
chemtrails να είναι η δραστηριότητα των debunkers, οι οποίοι είναι
πολυάριθμοι, επιθετικοί και νευροσπάστες.
Αλλά είπα επίσης ότι τώρα που
ξεκίνησε μεγάλη καμπάνια των οπαδών της γεωμηχανικής να εξασφαλίσουν τη
συγκατάθεση του κοινού για την πρακτική της γεωμηχανικξής, είναι δική
τους ευθύνη να αποδείξουν το καθετί σε σχέση με τη γεωμηχανική. Εμείς οι
πολίτες δεν έχουμε καμμία ευθύνη να αποδείξουμε απολύτως τίποτα.
Συμφώνησε ο Τάκης Γρηγορίου με αυτή
την εκτίμηση. Οπότε προχωράμε. Ερμηνεύω τη στάση του Τάκη Γρηγορίου ως
αποδοχή της συζήτησης. Είπα ότι θέλω συνεργασία, όχι κόντρες, και ότι
ενημερώνω τις ακτιβιστές για τη συνάντηση που τώρα έγινε."
ΜΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΩΜΗΧΑΝΙΚΗ (η Επιστολή)
Πάνω από ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, εδώ και χρόνια, στην πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες τώρα, έχουν παρατηρηθεί αεροσκάφη να πετούν σε μεγάλο ύψος και να ψεκάζουν χημικά. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Αμέτρητοι ενδιαφερόμενοι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και βουλευτών αλλά και μερικοί επιστήμονες και στρατιωτικοί, έχουν προσπαθήσει να θέσουν το ζήτημα του «τι συμβαίνει». Λαμβάνουν ως απάντηση, επίσημα και ανεπίσημα, περιγραφές των ουρών συμπύκνωσης των αεροσκαφών και τις ιδιότητές τους. Γίνεται πολύ γρήγορα σαφές από τις συνδιαλλαγές με τις αρχές - παντού - ότι οι πολίτες απαιτείται σήμερα να πιστεύουν ότι αυτό που βλέπουν στον ουρανό είναι η παραδοσιακή ακούσια - και κατά πάσα πιθανότητα μη επιθυμητή - ρύπανση που πάντα σχετιζόταν με το αεροπορικό ταξίδι με jet. Δεν είναι κάποιο είδος σκόπιμου ψεκασμού. Αν θέλουν οι πολίτες να πιστεύουν ότι «ψεκάζονται», το βάρος της απόδειξης τους βαρύνει τους ίδιους, (επειδή αυτοί είναι που προβάλλουν "τον ισχυρισμό").
Όλα αυτά αλλάζουν όταν ένας νέος παράγοντας εισάγεται: Μια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της αποδοχής της “γεωμηχανικής” (και ειδικότερα της τεχνικής που ονομάζεται « διαχείριση της ηλιακής ακτινοβολίας») από το κοινό. Για παράδειγμα:
1. http://harvardmagazine.com/2013/07/buffering-the-sun # article-εικόνων
2. http://www.geoengineering.ox.ac.uk/oxfo ... rinciples/ (τα παραδείγματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν κατά βούληση)
Σύμφωνα με την αρχή της προφύλαξης, σε τέτοιες εκστρατείες δημοσίων σχέσεων, όλα τα βάρη της απόδειξης εναπόκεινται σε εκείνους που αναζητούν υποστήριξη για τις προτεινόμενες καινοτομίες.
Το βάρος της απόδειξης το φέρουν, συνεπώς, οι David Keiths, οι Ken Caldeiras, τα προγράμματα Geoengineeering της Οξφόρδης, κλπ. κλπ. κλπ. για να αποδείξουν ότι δεν ψεύδονται ή αναπαράγουν παραπληροφόρηση, όταν λένε ότι «η έρευνα για την γεωμηχανική είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο», όταν ισχυρίζονται ή υπονοούν δηλαδή ότι η γεωμηχανική, και συγκεκριμένα τα προγράμματα διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας – τα οποία ενδεχομένως να εξυπηρετούν και άλλους αδήλωτους σκοπούς - είναι απλά μια πρόταση και δεν είναι μια ιστορικά πρωτοφανής πραγματικότητα, τεράστια σε μέγεθος, σε πλήρη και παγκόσμια κλίμακα εφαρμογή.
Επειδή οι υποστηρικτές της γεωμηχανικής, και όχι το κοινό, είναι αυτοί οι οποίοι ξεκίνησαν την συζήτηση, οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικήσουν τα εξής:
1) Κάθε πρόσωπο ή οργανισμός που επιδιώκει τη συμμετοχή του κοινού σε μια συζήτηση σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των μεθόδων της γεωμηχανικής, όπως η διαχείριση της ηλιακής ακτινοβολίας, ή η παγκόσμια διασπορά του φωτός που αντανακλούν σωματίδια στην ατμόσφαιρα για να μειωθεί το επίπεδο του ηλιακού φωτός που φτάνει στη γη, θα πρέπει να είναι υποχρεωμένο να δεχθεί ότι η εν λόγω δραστηριότητα είναι ήδη σε παγκόσμια εφαρμογή, ή να αποδείξουν ότι δεν είναι. Εκούσια ψευδείς δηλώσεις σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα, που να τιμωρείται με φυλάκιση.
2) Κανένα πρόσωπο ή οργανισμός που συνδέεται με οποιονδήποτε τρόπο με ισχυρισμούς ή υπαινιγμούς ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη / κλιματική αλλαγή δεν έχει ανθρωπογενή χαρακτήρα δεν θα πρέπει να νομιμοποιείται να υποστηρίξει μεθόδους γεωμηχανικής ως μέσο για την αντιμετώπιση της ανθρωπογενούς αλλαγής του κλίματος / την υπερθέρμανση του πλανήτη.
3) Η εφαρμογή της Σύμβασης ENMOD αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε προσπάθεια να εξασφαλιστεί η «κοινωνική αποδοχή» για οποιαδήποτε μορφή της γεωμηχανικής.
4) Η εκτέλεση της σύμβασης του Aarhus αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε προσπάθεια να εξασφαλιστεί η «κοινωνική αποδοχή» για οποιαδήποτε μορφή της γεωμηχανικής.
5) Κανένα άτομο ή οργάνωση που εμπλέκεται με οποιοδήποτε τρόπο με την παραγωγή προβλημάτων για τα οποία η γεωμηχανική έχει προβληθεί ως «λύση» δεν θα πρέπει να δικαιούνται να απασχολούνται στην υλοποίηση κανενός προγράμματος γεωμηχανικής.
6) Ποινικές κυρώσεις θα πρέπει να επιβληθούν για τις παραβιάσεις των διατάξεων των συμβάσεων ENMOD και AARHUS.
7) Πρέπει να δημιουργηθεί ένα διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος,. Θα πρέπει να έχει την εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις για τα αδικήματα των ανωτέρω σημείων 1) και 2), εκτός από τα άλλα αναγνωρισμένα ήδη περιβαλλοντικά εγκλήματα.
Η Σύμβαση ENMOD
Σύμβαση για την απαγόρευση χρήσης τεχνικών τροποποίησης του περιβάλλοντος για στρατιωτικούς σκοπούς ή άλλες εχθρικές χρήσεις
Η σύμβαση για την απαγόρευση της χρήσης τεχνικών τροποποίησης του περιβάλλοντος για στρατιωτικούς σκοπούς ή οποιεσδήποτε άλλες εχθρικές χρήσεις ή Σύμβαση ENMOD είναι μια διεθνής συνθήκη για την απαγόρευση της χρήσης των τεχνικών της περιβαλλοντικής αλλαγής, για στρατιωτικούς ή άλλους εχθρικούς σκοπούς. Η Σύμβαση υιοθετήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1976 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, που άνοιξε για υπογραφή στις18 Μάη 1977 στη Γενεύη. Τέθηκε σε ισχύ στις 5 Οκτωβρίου του 1978. 74 χώρες είναι συμβαλλόμενα μέρη ή έχουν υπογράψει.
Θεματοφύλακας της παρούσας σύμβασης, η οποία αποτελείται από δέκα άρθρα και ένα παράρτημα σχετικό με τη Συμβουλευτική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, είναι ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών
Η Σύμβαση του AARHUS
Η Σύμβαση της Οικονομικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Ευρώπη (UNECE) για την πρόσβαση σε πληροφορίες, τη συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων και την πρόσβαση στη δικαιοσύνη για περιβαλλοντικά θέματα εγκρίθηκε στις 25 Ιουνίου 1998 στην πόλη της Δανίας Aarhus (Ώρχους) κατά την τέταρτη υπουργική διάσκεψη, ως μέρος της διαδικασίας «Περιβάλλον για την Ευρώπη». Τέθηκε σε ισχύ στις 30 Οκτωβρίου 2001. (Για τις πρόσφατες ημερομηνίες έως και την follow-up διαδικασία παρακαλώ ρίξτε μια ματιά στο διαδικτυακό ιστότοπο της σύμβασης UNECE).
Η Σύμβαση του Aarhus ορίζει μια σειρά δικαιωμάτων των πολιτών (άτομα και ενώσεις τους), σε σχέση με το περιβάλλον. Τα συμβαλλόμενα μέρη της Σύμβαση; απαιτείται να θεσπίσουν τους απαραίτητους νόμους ώστε οι δημόσιες αρχές (σε εθνικό, περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο) να συμβάλουν ώστε τα εν λόγω δικαιώματα να είναι εφαρμόσιμα. Η σύμβαση προβλέπει:
- Το δικαίωμα του καθενός να λαμβάνει τις περιβαλλοντικές πληροφορίες που κατέχουν οι δημόσιες αρχές ("πρόσβαση σε περιβαλλοντικές πληροφορίες"). Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση του περιβάλλοντος, αλλά και τις πολιτικές και τα μέτρα που λαμβάνονται, ή για την κατάσταση της ανθρώπινης υγείας και ασφάλειας, όπου αυτό μπορεί να επηρεαστεί από την κατάσταση του περιβάλλοντος. Οι αιτούντες δικαιούνται να λάβουν αυτές τις πληροφορίες εντός ενός μηνός από αίτηση τους και χωρίς να χρειάζεται να πουν γιατί το απαιτούν.
- Επιπλέον, οι δημόσιες αρχές υποχρεούνται, σύμφωνα με τη σύμβαση, να διαδίδουν ενεργά περιβαλλοντικές πληροφορίες που έχουν στην κατοχή τους.
- Το δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη περιβαλλοντικών αποφάσεων. Οι ρυθμίσεις πρέπει να γίνονται από τις δημόσιες αρχές για να μπορέσει το κοινό που επηρεάζεται και οι περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις να σχολιάσουν. Για παράδειγμα, οι προτάσεις για έργα που επηρεάζουν το περιβάλλον, ή σχέδια και προγράμματα που αφορούν το περιβάλλον. Οι παρατηρήσεις αυτές πρέπει να ληφθούν δεόντως υπόψη στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, και πρέπει να παρέχονται πληροφορίες σχετικά με τις τελικές αποφάσεις και αιτιολόγησή τους («συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων για περιβαλλοντικά").
- Το δικαίωμα αναθεώρησης των διαδικασιών για την αμφισβήτηση αποφάσεων δημόσιων φορέων που έχουν γίνει χωρίς να τηρούνται τα δύο προαναφερθέντα δικαιώματα ή του περιβαλλοντικού δικαίου σε γενικές γραμμές («πρόσβαση στη δικαιοσύνη»).
Πάνω από ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, εδώ και χρόνια, στην πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες τώρα, έχουν παρατηρηθεί αεροσκάφη να πετούν σε μεγάλο ύψος και να ψεκάζουν χημικά. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Αμέτρητοι ενδιαφερόμενοι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και βουλευτών αλλά και μερικοί επιστήμονες και στρατιωτικοί, έχουν προσπαθήσει να θέσουν το ζήτημα του «τι συμβαίνει». Λαμβάνουν ως απάντηση, επίσημα και ανεπίσημα, περιγραφές των ουρών συμπύκνωσης των αεροσκαφών και τις ιδιότητές τους. Γίνεται πολύ γρήγορα σαφές από τις συνδιαλλαγές με τις αρχές - παντού - ότι οι πολίτες απαιτείται σήμερα να πιστεύουν ότι αυτό που βλέπουν στον ουρανό είναι η παραδοσιακή ακούσια - και κατά πάσα πιθανότητα μη επιθυμητή - ρύπανση που πάντα σχετιζόταν με το αεροπορικό ταξίδι με jet. Δεν είναι κάποιο είδος σκόπιμου ψεκασμού. Αν θέλουν οι πολίτες να πιστεύουν ότι «ψεκάζονται», το βάρος της απόδειξης τους βαρύνει τους ίδιους, (επειδή αυτοί είναι που προβάλλουν "τον ισχυρισμό").
Όλα αυτά αλλάζουν όταν ένας νέος παράγοντας εισάγεται: Μια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της αποδοχής της “γεωμηχανικής” (και ειδικότερα της τεχνικής που ονομάζεται « διαχείριση της ηλιακής ακτινοβολίας») από το κοινό. Για παράδειγμα:
1. http://harvardmagazine.com/2013/07/buffering-the-sun # article-εικόνων
2. http://www.geoengineering.ox.ac.uk/oxfo ... rinciples/ (τα παραδείγματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν κατά βούληση)
Σύμφωνα με την αρχή της προφύλαξης, σε τέτοιες εκστρατείες δημοσίων σχέσεων, όλα τα βάρη της απόδειξης εναπόκεινται σε εκείνους που αναζητούν υποστήριξη για τις προτεινόμενες καινοτομίες.
Το βάρος της απόδειξης το φέρουν, συνεπώς, οι David Keiths, οι Ken Caldeiras, τα προγράμματα Geoengineeering της Οξφόρδης, κλπ. κλπ. κλπ. για να αποδείξουν ότι δεν ψεύδονται ή αναπαράγουν παραπληροφόρηση, όταν λένε ότι «η έρευνα για την γεωμηχανική είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο», όταν ισχυρίζονται ή υπονοούν δηλαδή ότι η γεωμηχανική, και συγκεκριμένα τα προγράμματα διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας – τα οποία ενδεχομένως να εξυπηρετούν και άλλους αδήλωτους σκοπούς - είναι απλά μια πρόταση και δεν είναι μια ιστορικά πρωτοφανής πραγματικότητα, τεράστια σε μέγεθος, σε πλήρη και παγκόσμια κλίμακα εφαρμογή.
Επειδή οι υποστηρικτές της γεωμηχανικής, και όχι το κοινό, είναι αυτοί οι οποίοι ξεκίνησαν την συζήτηση, οι πολίτες έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικήσουν τα εξής:
1) Κάθε πρόσωπο ή οργανισμός που επιδιώκει τη συμμετοχή του κοινού σε μια συζήτηση σχετικά με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των μεθόδων της γεωμηχανικής, όπως η διαχείριση της ηλιακής ακτινοβολίας, ή η παγκόσμια διασπορά του φωτός που αντανακλούν σωματίδια στην ατμόσφαιρα για να μειωθεί το επίπεδο του ηλιακού φωτός που φτάνει στη γη, θα πρέπει να είναι υποχρεωμένο να δεχθεί ότι η εν λόγω δραστηριότητα είναι ήδη σε παγκόσμια εφαρμογή, ή να αποδείξουν ότι δεν είναι. Εκούσια ψευδείς δηλώσεις σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα, που να τιμωρείται με φυλάκιση.
2) Κανένα πρόσωπο ή οργανισμός που συνδέεται με οποιονδήποτε τρόπο με ισχυρισμούς ή υπαινιγμούς ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη / κλιματική αλλαγή δεν έχει ανθρωπογενή χαρακτήρα δεν θα πρέπει να νομιμοποιείται να υποστηρίξει μεθόδους γεωμηχανικής ως μέσο για την αντιμετώπιση της ανθρωπογενούς αλλαγής του κλίματος / την υπερθέρμανση του πλανήτη.
3) Η εφαρμογή της Σύμβασης ENMOD αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε προσπάθεια να εξασφαλιστεί η «κοινωνική αποδοχή» για οποιαδήποτε μορφή της γεωμηχανικής.
4) Η εκτέλεση της σύμβασης του Aarhus αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε προσπάθεια να εξασφαλιστεί η «κοινωνική αποδοχή» για οποιαδήποτε μορφή της γεωμηχανικής.
5) Κανένα άτομο ή οργάνωση που εμπλέκεται με οποιοδήποτε τρόπο με την παραγωγή προβλημάτων για τα οποία η γεωμηχανική έχει προβληθεί ως «λύση» δεν θα πρέπει να δικαιούνται να απασχολούνται στην υλοποίηση κανενός προγράμματος γεωμηχανικής.
6) Ποινικές κυρώσεις θα πρέπει να επιβληθούν για τις παραβιάσεις των διατάξεων των συμβάσεων ENMOD και AARHUS.
7) Πρέπει να δημιουργηθεί ένα διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος,. Θα πρέπει να έχει την εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις για τα αδικήματα των ανωτέρω σημείων 1) και 2), εκτός από τα άλλα αναγνωρισμένα ήδη περιβαλλοντικά εγκλήματα.
Η Σύμβαση ENMOD
Σύμβαση για την απαγόρευση χρήσης τεχνικών τροποποίησης του περιβάλλοντος για στρατιωτικούς σκοπούς ή άλλες εχθρικές χρήσεις
Η σύμβαση για την απαγόρευση της χρήσης τεχνικών τροποποίησης του περιβάλλοντος για στρατιωτικούς σκοπούς ή οποιεσδήποτε άλλες εχθρικές χρήσεις ή Σύμβαση ENMOD είναι μια διεθνής συνθήκη για την απαγόρευση της χρήσης των τεχνικών της περιβαλλοντικής αλλαγής, για στρατιωτικούς ή άλλους εχθρικούς σκοπούς. Η Σύμβαση υιοθετήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1976 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, που άνοιξε για υπογραφή στις18 Μάη 1977 στη Γενεύη. Τέθηκε σε ισχύ στις 5 Οκτωβρίου του 1978. 74 χώρες είναι συμβαλλόμενα μέρη ή έχουν υπογράψει.
Θεματοφύλακας της παρούσας σύμβασης, η οποία αποτελείται από δέκα άρθρα και ένα παράρτημα σχετικό με τη Συμβουλευτική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, είναι ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών
Η Σύμβαση του AARHUS
Η Σύμβαση της Οικονομικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Ευρώπη (UNECE) για την πρόσβαση σε πληροφορίες, τη συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων και την πρόσβαση στη δικαιοσύνη για περιβαλλοντικά θέματα εγκρίθηκε στις 25 Ιουνίου 1998 στην πόλη της Δανίας Aarhus (Ώρχους) κατά την τέταρτη υπουργική διάσκεψη, ως μέρος της διαδικασίας «Περιβάλλον για την Ευρώπη». Τέθηκε σε ισχύ στις 30 Οκτωβρίου 2001. (Για τις πρόσφατες ημερομηνίες έως και την follow-up διαδικασία παρακαλώ ρίξτε μια ματιά στο διαδικτυακό ιστότοπο της σύμβασης UNECE).
Η Σύμβαση του Aarhus ορίζει μια σειρά δικαιωμάτων των πολιτών (άτομα και ενώσεις τους), σε σχέση με το περιβάλλον. Τα συμβαλλόμενα μέρη της Σύμβαση; απαιτείται να θεσπίσουν τους απαραίτητους νόμους ώστε οι δημόσιες αρχές (σε εθνικό, περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο) να συμβάλουν ώστε τα εν λόγω δικαιώματα να είναι εφαρμόσιμα. Η σύμβαση προβλέπει:
- Το δικαίωμα του καθενός να λαμβάνει τις περιβαλλοντικές πληροφορίες που κατέχουν οι δημόσιες αρχές ("πρόσβαση σε περιβαλλοντικές πληροφορίες"). Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση του περιβάλλοντος, αλλά και τις πολιτικές και τα μέτρα που λαμβάνονται, ή για την κατάσταση της ανθρώπινης υγείας και ασφάλειας, όπου αυτό μπορεί να επηρεαστεί από την κατάσταση του περιβάλλοντος. Οι αιτούντες δικαιούνται να λάβουν αυτές τις πληροφορίες εντός ενός μηνός από αίτηση τους και χωρίς να χρειάζεται να πουν γιατί το απαιτούν.
- Επιπλέον, οι δημόσιες αρχές υποχρεούνται, σύμφωνα με τη σύμβαση, να διαδίδουν ενεργά περιβαλλοντικές πληροφορίες που έχουν στην κατοχή τους.
- Το δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη περιβαλλοντικών αποφάσεων. Οι ρυθμίσεις πρέπει να γίνονται από τις δημόσιες αρχές για να μπορέσει το κοινό που επηρεάζεται και οι περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις να σχολιάσουν. Για παράδειγμα, οι προτάσεις για έργα που επηρεάζουν το περιβάλλον, ή σχέδια και προγράμματα που αφορούν το περιβάλλον. Οι παρατηρήσεις αυτές πρέπει να ληφθούν δεόντως υπόψη στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, και πρέπει να παρέχονται πληροφορίες σχετικά με τις τελικές αποφάσεις και αιτιολόγησή τους («συμμετοχή του κοινού στη λήψη αποφάσεων για περιβαλλοντικά").
- Το δικαίωμα αναθεώρησης των διαδικασιών για την αμφισβήτηση αποφάσεων δημόσιων φορέων που έχουν γίνει χωρίς να τηρούνται τα δύο προαναφερθέντα δικαιώματα ή του περιβαλλοντικού δικαίου σε γενικές γραμμές («πρόσβαση στη δικαιοσύνη»).
Category: Γεωμηχανική, Γουέιν Χωλ, Greenpeace
0 σχόλια